De 183-dagen regeling toepassen

De variabelen maken het verschil

Ter voorkoming van dubbele belasting heeft Nederland met veel staten in de wereld belastingverdragen afgesloten. Hierin zijn afspraken vastgelegd hoe om te gaan het met heffen van belastingen bij ondernemers, inwoners, niet ingezetene, werknemers, aandeelhouders, bestuurders, sporters, artiesten, commissarissen, piloten en zeevarende. Naast de benoeming van de doelgroepen is er ook vastgelegd welke type belastingen er zijn per doelgroep en hoe hier mee wordt omgegaan. Met andere woorden welke regels zijn er opgesteld om het heffen van dubbele belasting te voorkomen. 

Op werknemersgebied zijn er regels overeengekomen welk staat inkomstenbelasting mag heffen over het arbeidsinkomen van de werknemer en welke voorwaarden hieraan verbonden zijn. Eén van de beroemdste regelingen staat bekend als de 183 dagen-regeling. De regeling geeft antwoord op de vraag: ‘Welke staat is bevoegd belasting te heffen over het inkomen van de werknemer als hij werkt in een andere staat dan waar zijn werkgever is gevestigd?’. Het is een vraag die vaak wordt gesteld door werknemers (expats) die door hun werkgever worden uitgezonden naar een andere land om daar voor haar of zijn werkgever te werken. 

Hier komt de 183-regeling om de hoek kijken. Deze regeling zegt: ‘Indien de werknemer minder dan 183 dagen in de andere staat dan waar zijn werkgever is gevestigd werkt, wordt betaald door zijn werkgever niet gevestigd in het werkland en zonder vaste inrichting van zijn werkgever in het werkland wordt de heffing over zijn arbeidsinkomen toegewezen aan de woonstaat’. 

Indien bijvoorbeeld Tysma | Lems één van haar medewerkers vraagt om een jaar in New York te werken voor Tysma | Lems dan is de 183-dagen regeling, welke is terug te vinden in het belastingverdrag tussen Nederland en de Verenigde Staten van Amerika, van toepassing. Om de regeling toe te passen wordt er gekeken in welk land is de werknemer woonachtig, naar de plaats waar de werkgever gevestigd is, waar de werknemer zijn werkzaamheden uitvoert, wie de werknemer betaald en of er sprake is van een vaste inrichting. In dit geval is Tysma | Lems, de werkgever, gevestigd in Rotterdam, Nederland. De werknemer voert zijn werkzaamheden uit in New York, VS. Tysma | Lems heeft geen vaste inrichting in New York en het loon wordt betaald door Tysma | Lems vanuit Rotterdam (Nederland). Aangezien er niet aan de de voorwaarden van de 183-dagen regeling wordt voldaan is de algemene regel, vastgelegd in het belastingverdrag tussen Nederland en de VS, van toepassing. Het werkland van de werknemer heeft het recht belasting te heffen over het loon dat de werknemer daar verdient. De werknemer is onderhevig aan inkomstenbelasting in de VS. 

De toepassing van de 183-regels op zijn of haar collega die door Tysma | Lems is uitgezonden naar Milaan, Italië  voor 4 maanden heeft een andere uitkomst. In dit specifieke geval komt de heffing aan de woonstaat toe. De medewerker in Italie wordt betaald door Tysma | Lems Rotterdam, de werknemer is minder dan 183 dagen aanwezig in het werkland en zijn of haar werkgever heeft geen vaste inrichting in Italië . 

Bij de 183-dagen regeling gaat om het begrip inkomstenbelasting, Tysma | Lems dient in beide gevallen wel na te gaan of zij als buitenlandse werkgever met een medewerker werkzaam op het grondgebied van een andere staat loonbelasting moet afdragen in dat land.